juli 1977: Canada, trip door Ontario
Voor het eerst gaan we samen vliegen. Voor Carienne de eerste keer, ik was al een keertje naar Spanje gevlogen toen ik voor het eerst alleen met een vriend op vakantie ging. Negen uur heen een lange zit, plus je vliegt met de tijd mee dus de dag wordt ook nog verlengd. Terug is vermoeiender omdat je tegen de tijd in vliegt en daarmee als het ware een nacht overslaat.
We worden opgehaald door oom Henk en tante Marie, de zus van Carienne's moeder, die net als zovele anderen in de 50tiger jaren naar Canada zijn geëmigreerd. Na aankomst rijden we eerst naar John, de middelste zoon van H&M, die op iets meer dan 50km van hen af woont in Rockwood. Hij en zijn vrouw Joy wonen net buiten het dorp en hebben daar een soort boerderij, prachtig gelegen. We maken driftig gebruik van hun zwembad. We gaan daarna naar het huis van H&M. De dagen daarna pendelen we wat heen en weer tussen die 2 locaties en logeren ook bij John en Joy, die in verwachting is. We lenen hun Pick-up en gaan daarmee naar Lake Huron voor een dagje aan het strand. Vanaf John's huis is het ongeveer 100km en die weg naar het strand is eindeloos recht, zoals de meeste wegen in Canada. Dit hadden we al vanuit het vliegtuig gezien, maar nu ondervinden we dit aan den lijve. De zon brandt genadeloos door de achterruit van de Pick-up en C's nek is aan het eind van de rit goed verbrand. De lusjes van haar topje staan wit afgebeeld in haar nek. Op het strand zijn wij nagenoeg de enige en dat vonden wij toen maar erg saai.
We bezoeken vanuit Rockwood Black Creek Pioneer Village, een openluchtmuseum en zien daar de historie van Canada in een notendop. We willen uiteraard ook nog het echte Canada zien en huren een auto voor een drietal weken. Oom Henk staat garant voor de verzekering en de borg, want die is erg duur voor mannen onder de 25 jaar. Vrouwen worden niet gediscrimineerd en daarvoor geldt het normale tarief, maar aangezien ik natuurlijk wil rijden betalen we het volle pond. We gaan eerst bij Alex (Alec) en Penny + kids op bezoek. Die wonen net buiten Toronto in Pickering. Ze laten ons de stad zien, die we daarna ook nog vanaf 447m uit de lucht zien, nl. vanaf de CN-tower, die net een jaar daarvoor gereed was gekomen en tot aan 2007 met zijn 533m het hoogste vrijstaande gebouw ter wereld was. In nog geen minuut ga je omhoog en dan krijg je een indrukwekkende sightseeing. Wolkenkrabbers zijn als kleine domino steentjes, terwijl die vanaf de grond weer afschuwelijk hoog zijn. Na een dag of wat gaan we op pad. We hebben de tent van H&M bij ons, maar uiteindelijk gebruiken we die als ik me goed herinner maar 1 of 2 keer. We gaan richting het noorden langs de Saint Lawrence River, de natuurlijke scheiding tussen Canada en Amerika en passeren tevens Thousand Islands in deze rivier. (Daar komt dus de naam van de bekende saus vandaan) In Ottawa nemen we een hotelletje midden in de stad en worden overvallen door de immense hitte en vochtigheid. Als je een stap buiten de deur zet ben je gelijk kletsnat. We besluiten om de stad aan het eind van de middag/begin van de avond te bekijken als het enigszins is afgekoeld. Een dag of wat later gaan we richting Hans en Cathy via Algonquin National Park. Hans is de jongste zoon van H&M. Hij woont in de middle of nowhere bij Utterson aan het Skeleton Lake, een prachtige plek, maar wel erg ver van alles verwijderd. Hans neemt ons mee naar de plaatselijke afvaldump waar 's avonds beren rond schuimen. Erg spannend zulke dieren in het wild vlak bij je auto te zien en niet geheel ongevaarlijk. Vervolgens krijg ik midden in de nacht verschrikkelijke kiespijn en moet daar op een ruim een ½ uur rijden naar een tandarts. Blijkt dus geen kies maar een tand te zijn en ik krijg een wortelkanaalbehandeling en een noodvulling.
Na een paar dagen gaan we richting Manitoulin Island. Dit schitterende eiland is als ik me goed herinner het enige indianenreservaat van Ontario. We bezoeken in één van de dorpjes een exhibition, waar indianen nog hun traditionele dansen laten zien. Wat me is bijgebleven is een dans met verschrikkelijk veel hoepels die die indiaan in allerlei manieren om en op zijn lichaam heen draaide, zoals een pauw zijn veren showt. We kamperen voor 2 nachtjes op een camping en worden gewaarschuwd vooral geen voedsel in de tent en auto te bewaren om te voorkomen dat er beren op af komen. Bij de receptie kon je net zoveel hout krijgen als je wilde om een kampvuur te maken.
Wij rijden door naar Sault Ste. Marie, een grote grensstad met Amerika. Wij nemen een Holiday Inn en boeken een rondvaart. Wij denken lekker langs de rivier te varen, maar in plaats daarvan laten ze je hier vol trots de, volgens hun zeggen, grootste zeesluizen ter wereld zien. De verbinding voor zeeschepen vanaf Lake Huron naar Lake Superior. We varen door de sluizen en langs grote bergen erts en vieze hoogovens en vervolgens weer terug naar de vertrekplaats. Wat een deceptie. Maar gelukkig hebben we nog een excursie op het programma staan en daarvoor moeten we vroeg opstaan. We maken met de trein de Agawa Canyon Tour, een tocht van 184km door ongerepte natuur. Hier lopen geen wegen. De tocht (toen 15 Canadese Dollars, nu 32 jaar later is die zelfde tocht nog steeds te maken echter voor 65 Dollar) duurt ruim 4 uur naar de eindbestemming en gaat inderdaad door fantastische natuur. We kunnen 's ochtends vroeg de trein vanuit onze kamer op het station zien staan. We hoeven dus niet ver te lopen. Deze tocht mag je beslist niet overslaan als je in de buurt bent. De tijd aan het eind van de trip is echter veel te kort en voor je het weet moet je al weer aan boord voor de ook weer 4 uur durende terugreis.
Vanuit Sault Ste. Marie willen we naar Amerika. We hebben daar al rekening mee gehouden en hebben ruim van te voren in Nederland voor 10 gulden een visum aangevraagd. Dus wat denk je dan? Even je paspoort met je visum laten zien en doorrijden maar. Dus niet. Zo spastisch schizofreen als die Amerikanen nu zijn, zo waren ze toen ook al. Of we maar even wat formulieren wilden invullen. Tevens kregen we van zo'n blokhoofd van een grenswachter een stortvloed van vragen over ons heen. Na alles keurig te hebben ingevuld en te hebben beantwoord konden we na ruim een uur verder. Het stuk door Michigan naar Detroit vonden we niet veel aan en aan het eind van de dag reden we zonder moeilijkheden de grens met Canada weer over. Via Blue Mountains aan de zuidkant van Georgian Bay, een prachtige kust met fantastische vergezichten over de Bay reden we terug richting H&M in Elmira. Inmiddels was Joy bevallen van hun eerste dochter, dus konden we gelijk op kraamvisite bij het 3e kleinkind van H&M.
Nu we weer terug zijn in Elmira ontkomen we niet aan het zien van Mennonites. In de omgeving wonen van oudsher veel Mennonites, volgelingen van de Friese Menno Simons. Deze van oorsprong doopsgezinden wonen o.a. rond Elmira en leven erg primitief. Geen elektra, geen auto enz. Alleen de iets modernere Mennoniet rijdt een auto, maar al het chroomwerk, als dat erop zit, wordt zwart gespoten. Op zich een hele bezienswaardigheid, wat natuurlijk voor die mensen storend is als ze zo bekeken worden, maar om in de 20ste eeuw nog 18-eeuwse taferelen te zien is wel heel bijzonder. Als je het over Ontario hebt, heb je het ook over de Niagara watervallen. Natuurlijk maken we ook nog een tocht naar Niagara Falls, dit mag natuurlijk niet ontbreken als je in Ontario bent geweest. Erg indrukwekkend dat natuurgeweld. Ontario, het is maar één provincie van Canada, zo mooi, maar ook zo groot dat een maand veel te kort is. We doen er nu al jaren over Frankrijk een beetje te leren kennen en Ontario is qua oppervlakte 2x zo groot.
Na nog een paar nachtjes bij H&M zit onze vakantie van een maand in Canada er al weer op.
We worden opgehaald door oom Henk en tante Marie, de zus van Carienne's moeder, die net als zovele anderen in de 50tiger jaren naar Canada zijn geëmigreerd. Na aankomst rijden we eerst naar John, de middelste zoon van H&M, die op iets meer dan 50km van hen af woont in Rockwood. Hij en zijn vrouw Joy wonen net buiten het dorp en hebben daar een soort boerderij, prachtig gelegen. We maken driftig gebruik van hun zwembad. We gaan daarna naar het huis van H&M. De dagen daarna pendelen we wat heen en weer tussen die 2 locaties en logeren ook bij John en Joy, die in verwachting is. We lenen hun Pick-up en gaan daarmee naar Lake Huron voor een dagje aan het strand. Vanaf John's huis is het ongeveer 100km en die weg naar het strand is eindeloos recht, zoals de meeste wegen in Canada. Dit hadden we al vanuit het vliegtuig gezien, maar nu ondervinden we dit aan den lijve. De zon brandt genadeloos door de achterruit van de Pick-up en C's nek is aan het eind van de rit goed verbrand. De lusjes van haar topje staan wit afgebeeld in haar nek. Op het strand zijn wij nagenoeg de enige en dat vonden wij toen maar erg saai.
We bezoeken vanuit Rockwood Black Creek Pioneer Village, een openluchtmuseum en zien daar de historie van Canada in een notendop. We willen uiteraard ook nog het echte Canada zien en huren een auto voor een drietal weken. Oom Henk staat garant voor de verzekering en de borg, want die is erg duur voor mannen onder de 25 jaar. Vrouwen worden niet gediscrimineerd en daarvoor geldt het normale tarief, maar aangezien ik natuurlijk wil rijden betalen we het volle pond. We gaan eerst bij Alex (Alec) en Penny + kids op bezoek. Die wonen net buiten Toronto in Pickering. Ze laten ons de stad zien, die we daarna ook nog vanaf 447m uit de lucht zien, nl. vanaf de CN-tower, die net een jaar daarvoor gereed was gekomen en tot aan 2007 met zijn 533m het hoogste vrijstaande gebouw ter wereld was. In nog geen minuut ga je omhoog en dan krijg je een indrukwekkende sightseeing. Wolkenkrabbers zijn als kleine domino steentjes, terwijl die vanaf de grond weer afschuwelijk hoog zijn. Na een dag of wat gaan we op pad. We hebben de tent van H&M bij ons, maar uiteindelijk gebruiken we die als ik me goed herinner maar 1 of 2 keer. We gaan richting het noorden langs de Saint Lawrence River, de natuurlijke scheiding tussen Canada en Amerika en passeren tevens Thousand Islands in deze rivier. (Daar komt dus de naam van de bekende saus vandaan) In Ottawa nemen we een hotelletje midden in de stad en worden overvallen door de immense hitte en vochtigheid. Als je een stap buiten de deur zet ben je gelijk kletsnat. We besluiten om de stad aan het eind van de middag/begin van de avond te bekijken als het enigszins is afgekoeld. Een dag of wat later gaan we richting Hans en Cathy via Algonquin National Park. Hans is de jongste zoon van H&M. Hij woont in de middle of nowhere bij Utterson aan het Skeleton Lake, een prachtige plek, maar wel erg ver van alles verwijderd. Hans neemt ons mee naar de plaatselijke afvaldump waar 's avonds beren rond schuimen. Erg spannend zulke dieren in het wild vlak bij je auto te zien en niet geheel ongevaarlijk. Vervolgens krijg ik midden in de nacht verschrikkelijke kiespijn en moet daar op een ruim een ½ uur rijden naar een tandarts. Blijkt dus geen kies maar een tand te zijn en ik krijg een wortelkanaalbehandeling en een noodvulling.
Na een paar dagen gaan we richting Manitoulin Island. Dit schitterende eiland is als ik me goed herinner het enige indianenreservaat van Ontario. We bezoeken in één van de dorpjes een exhibition, waar indianen nog hun traditionele dansen laten zien. Wat me is bijgebleven is een dans met verschrikkelijk veel hoepels die die indiaan in allerlei manieren om en op zijn lichaam heen draaide, zoals een pauw zijn veren showt. We kamperen voor 2 nachtjes op een camping en worden gewaarschuwd vooral geen voedsel in de tent en auto te bewaren om te voorkomen dat er beren op af komen. Bij de receptie kon je net zoveel hout krijgen als je wilde om een kampvuur te maken.
Wij rijden door naar Sault Ste. Marie, een grote grensstad met Amerika. Wij nemen een Holiday Inn en boeken een rondvaart. Wij denken lekker langs de rivier te varen, maar in plaats daarvan laten ze je hier vol trots de, volgens hun zeggen, grootste zeesluizen ter wereld zien. De verbinding voor zeeschepen vanaf Lake Huron naar Lake Superior. We varen door de sluizen en langs grote bergen erts en vieze hoogovens en vervolgens weer terug naar de vertrekplaats. Wat een deceptie. Maar gelukkig hebben we nog een excursie op het programma staan en daarvoor moeten we vroeg opstaan. We maken met de trein de Agawa Canyon Tour, een tocht van 184km door ongerepte natuur. Hier lopen geen wegen. De tocht (toen 15 Canadese Dollars, nu 32 jaar later is die zelfde tocht nog steeds te maken echter voor 65 Dollar) duurt ruim 4 uur naar de eindbestemming en gaat inderdaad door fantastische natuur. We kunnen 's ochtends vroeg de trein vanuit onze kamer op het station zien staan. We hoeven dus niet ver te lopen. Deze tocht mag je beslist niet overslaan als je in de buurt bent. De tijd aan het eind van de trip is echter veel te kort en voor je het weet moet je al weer aan boord voor de ook weer 4 uur durende terugreis.
Vanuit Sault Ste. Marie willen we naar Amerika. We hebben daar al rekening mee gehouden en hebben ruim van te voren in Nederland voor 10 gulden een visum aangevraagd. Dus wat denk je dan? Even je paspoort met je visum laten zien en doorrijden maar. Dus niet. Zo spastisch schizofreen als die Amerikanen nu zijn, zo waren ze toen ook al. Of we maar even wat formulieren wilden invullen. Tevens kregen we van zo'n blokhoofd van een grenswachter een stortvloed van vragen over ons heen. Na alles keurig te hebben ingevuld en te hebben beantwoord konden we na ruim een uur verder. Het stuk door Michigan naar Detroit vonden we niet veel aan en aan het eind van de dag reden we zonder moeilijkheden de grens met Canada weer over. Via Blue Mountains aan de zuidkant van Georgian Bay, een prachtige kust met fantastische vergezichten over de Bay reden we terug richting H&M in Elmira. Inmiddels was Joy bevallen van hun eerste dochter, dus konden we gelijk op kraamvisite bij het 3e kleinkind van H&M.
Nu we weer terug zijn in Elmira ontkomen we niet aan het zien van Mennonites. In de omgeving wonen van oudsher veel Mennonites, volgelingen van de Friese Menno Simons. Deze van oorsprong doopsgezinden wonen o.a. rond Elmira en leven erg primitief. Geen elektra, geen auto enz. Alleen de iets modernere Mennoniet rijdt een auto, maar al het chroomwerk, als dat erop zit, wordt zwart gespoten. Op zich een hele bezienswaardigheid, wat natuurlijk voor die mensen storend is als ze zo bekeken worden, maar om in de 20ste eeuw nog 18-eeuwse taferelen te zien is wel heel bijzonder. Als je het over Ontario hebt, heb je het ook over de Niagara watervallen. Natuurlijk maken we ook nog een tocht naar Niagara Falls, dit mag natuurlijk niet ontbreken als je in Ontario bent geweest. Erg indrukwekkend dat natuurgeweld. Ontario, het is maar één provincie van Canada, zo mooi, maar ook zo groot dat een maand veel te kort is. We doen er nu al jaren over Frankrijk een beetje te leren kennen en Ontario is qua oppervlakte 2x zo groot.
Na nog een paar nachtjes bij H&M zit onze vakantie van een maand in Canada er al weer op.