juni/juli 2002: Salamanca, Lissabon, Fatima, Braga (+ Bom Jesus) Porto en de Douro
20 juni Cothen - Ulvenhout
We zijn er klaar voor. Nadat we in 1978 voor het laatst een grote rondreis hadden gemaakt, gaan we nu 23 jaar later er weer één maken. Toen een rondreis Frankrijk, Italië, overgestoken naar Joegoslavië, Oostenrijk en via Duitland weer terug naar Nederland; Nu heeft Carienne een reis door Spanje en Portugal gepland.
De auto staat gereed om de caravan eraan te hangen. Na de kinderen en de katten gedag te hebben gezegd gaan we met veel zin rond een uur of negen op pad.Nog geen 100 km verder, net over de grens met Hazeldonk houdt de auto ermee op. Het lampje van de boordcomputer gaat branden. We kennen helaas dit probleem, want hadden we dit ook al niet gehad op de terugreis van afgelopen mei? We zijn met dit probleem na die vakantie verschillende malen bij de dealer geweest en die heeft na diverse testen en een schoonmaakactie van het gasklephuis, dit "huis" weer in orde bevonden. Een nieuw gasklephuis kostte maar liefst €1200 en dit viel net een week buiten de garantie. We hadden nu echter geen keus. Via een telefoontje naar onze dealer hebben we het adres van een dealer in Breda gekregen. Zij hebben ons telefonisch door de stad geloodst en stonden ons al op te wachten. Na veel heen en weer gebel naar omliggende mededealers bleek dat niemand een gasklephuis in voorraad had en dat de garage genoodzaakt was er één te bestellen. Die zou via de nachtkoerier de volgende morgen in het magazijn aanwezig zijn. Er restte ons niets anders dan in de buurt een camping op te zoeken. Het werd een boerencamping camping de Beekhoek in Ulvenhout. Ruimte genoeg. Om de tijd te doden zijn we 's middags Breda in gegaan en hebben daar heerlijk "gestad" en zijn 's avonds uit eten gegaan. Vele honderden euro's lichter, een nieuwe gsm, kleren voor allebei en een tiental cd's rijker zijn we naar de caravan teruggekeerd. (want die cd's zijn we thuis vergeten....en de gsm hield er midden in Breda ook mee op. En we hadden onze 2e gsm natuurlijk thuis gelaten, wat moet je tenslotte met 2 gsm-en??? ). |
|
21 juni Ulvenhout- Suèvres
En daar staat ie dan 's ochtends om iets over achten, een kwartiertje voor het over bouwen van het nieuwe gasklephuis en een ½ uurtje voor het downloaden van de data via de computer naar de boordcomputer van de auto. Piece of cake!! Om 09.30 uur was ik terug op de camping en Carienne had zich verslapen en was dus nog niet klaar. Maar getraind als we zijn vertrekken we binnen het kwartier, met een dag achter op ons reisschema. Even voor 19.00 uur arriveren we ± 30 km onder Orléans in Suèvres, bij Castels Camping Château de la Grenouillière. We hadden nog nooit op een kasteelcamping gestaan, dus dat leek ons wel wat. De ligging is wel mooi en het hele terrein is ommuurd. Het sanitair viel mij wat tegen, voor zo'n sterrencamping Het eten bij deze blokhut op de camping is echt een aanrader, alhoewel dat niet direct aan mijn gezicht te zien is. Duidelijke vermoeidheid van het rijden en een barstende migraine. |
22 juni Orleans - Bidard
We stoppen onderweg niet alleen om te tanken, maar ook gewone parkeerplaatsen worden door ons aangedaan. In deze tijd van het jaar heb je deze parkeerplaatsen bijna voor jezelf, dat is wel andere koek dan in het hoogseizoen. 3x raden waarom we tussen het tanken door nog op deze (bijna) lege parkeerplaatsen stoppen???? Juist ja, een peuk voor Paul.... We rijden de hele dag in een behoorlijk hoge temperatuur en komen rond 6 uur aan op camping Le Pavillon Royale in Bidart. Het laatste stuk langs de kust, Les Landes vind ik een crime, een saai en eentonig stuk met alleen maar dennenbossen. De snelweg houdt het hier ook voor gezien, alhoewel ze driftig bezig zijn een nieuw stuk tot aan de grens aan te leggen. We hebben expres deze camping uitgekozen, omdat het direct aan zee ligt en vanwege het feit dat er ook een eigen restaurant op het terrein is. Ik heb vaak geen zin meer om nog na aankomst weer in de auto te stappen en in een nabijgelegen dorp of stad naar een leuk restaurant op zoek te gaan. De naam Pavillon deed de naam wel eer aan m.b.t. de camping zelf, maar de toevoeging Royale was beslist niet weggelegd voor de kwaliteit van het restaurant. De kust is hier werkelijk fantastisch, maar het strand is voor Carienne niet echt toegankelijk. Een trap die zo'n 20/30 meter naar beneden leidt verhinderd een tocht naar het strand. Vanuit de Golf nadert een pikzwarte lucht en binnen een mum van tijd daalt de temperatuur met een tiental graden. Parasails grijpen deze gelegenheid aan om met deze wind vanaf boven de klif op te stijgen. |
23 juni Bidart - Salamanca
s Ochtends vertrokken we met maar 8ºC en een miezerige regen, de grensovergang met Spanje in de Pyreneeën was nauwelijks te zien door de laag hangende bewolking. Tot voorbij San Sebastián reden we in de regen en in de kou. Van het één op het andere moment toen we de bergen hadden verlaten verdwenen ook de wolken en de zon deed weer driftig zijn best. We waren van plan om in Burgos de volgende stop te maken, maar nadat we een dit landschap gedurende een paar uur hadden langs zien glijden en we zagen Burgos in de verte liggen, keken we elkaar aan en zonder ook maar een woord te hoeven wisselen reden met dezelfde snelheid door. We hadden ten slotte één dag verloren op ons reisschema. We moesten er hartelijk om lachen. Halverwege de middag kwamen in Salamanca aan. Camping "Regio" heeft ook een hotelgedeelte, waar tevens een chique restaurant is, maar ook een soort "Wimpy". Hier kun je met bonnen van de camping tegen gereduceerde prijs eten. Natuurlijk besloten we eerst naar het meer chique gedeelte te gaan en goede toeristen als we zijn dachten we 's lands gebruiken te kennen en gingen daarom pas laat voor Nederlandse begrippen naar het restaurant. We hadden de obers al geruime tijd buiten zien schuifelen en tot vervelens toe tafels zien schonen. Dus gingen wij met toch wel een hongerig gevoel na zo'n lange dag pas om 20.32 uur naar binnen. We waren de eerste, zoals je op bijgaande foto kunt zien. Nu gebeurde dat wel vaker en dan kwam na ons het andere volk wel binnen, dus maakten we ons geen zorgen. De gérant keek op zijn horloge en vond het wel wat vroeg maar vooruit dan maar. We kregen een exclusieve bediening van maar liefst 4 obers en zaten tot 22.00 uur helemaal alleen. Toen pas druppelden de anderen gasten binnen. Lazarillo de Tormes: Een bekend verhaal van de streek, iets met een vader en zijn zoon aan de hand. |
24 juni Salamanca
De camping is net buiten de stad gelegen, dus pakken we de auto om naar de binnenstad van Salamanca te rijden. Dit doen we overigens bijna altijd. We verkennen eerst een stad met de auto en proberen zo dicht mogelijk bij de plek te komen die we echt willen bekijken. De oude stad is bereikbaar via een brug over de rivier de Tormes en vanaf deze brug heb je dan dit uitzicht op de oude binnenstad met de Catedral Vieja e Nueva (oude en nieuwe) Salamanca is dit jaar culturele hoofdstad van Europa en dat is goed te zien. Zelden hebben wij zo'n schone stad gezien. Alles blonk en volgens ons was bijna elk belangrijk gebouw wel op één of andere manier schoongemaakt. Salamanca is tevens een universiteitsstad met een paar grote oude universiteitsgebouwen en een zeer grote omvangrijke bibliotheek. Ook is dit het centrum van Spanje waar enorm veel buitenlandse studenten komen om Spaans te leren. De stad wordt overstelpt met studenten en overal zie je ze lopen met studiemateriaal onder de arm. We lopen langs één van de vele collegezalen in de stad, aan de Patio de las Escuelas. De universiteit, de gevel is in de zogenaamde "platereske" stijl gebouwd, dit lijkt op het werk van zilversmeden. Daarna komen we bij de voorkant van de Catedral Nueva, die samen met de Vieja een enorme kathedraal vormt. Via de nieuwe kathedraal kan je, uiteraard tegen betaling, het oude gedeelte bezoeken. Dit oude gedeelte is met behulp van deze donaties in oude luister hersteld en beslist de moeite waard om met een bezoekje te vereren. Binnen in de kathedraal een koepel die alleen in hoogte onder doet voor die van de St.Pieter Ook is er een prachtig altaarstuk in 53 panelen, in het midden de 12de-eeuwse patroonheilige Virge de la Vega. Daarnaast heeft de kathedraal ook een grote verzameling van enorm grote middeleeuwse wandkleden in de kerk hangen. We nemen een lunch op de Plaza Mayor en genieten van een heerlijke zon, terwijl de meeste mensen onder de arcades van het plein de schaduw opzoeken en allerlei tapas naar binnen werken. Na de lunch struinen we nog verder de stad door en krijgen er bijna geen genoeg van en willen er beslist nog eens terug komen. Na nog ergens op een terrasje aan de overkant van het "schelpenhuis" een verfrissing genomen te hebben gaan we weer terug naar de camping. |
25 juni Salamanca-Les Tres Entradas
Onderweg naar Portugal. Elke keer dat we verkassen rijden we niet meer dan 300km. We hoeven op deze manier niet vroeg weg en komen net in de middag weer op de plaats van bestemming aan en toch in een heel andere omgeving. Vandaar uit kunnen we die streek weer solo zonder caravan verkennen. Als we 's ochtends de caravan m.b.v. de mover van zijn plek willen rijden, blijkt deze niet genoeg grip te hebben op de banden. De rollen bleken nu al behoorlijk versleten te zijn en dat kan natuurlijk niet na zo'n korte tijd. We bellen Don op, die bij Camptech heeft gewerkt en die op zijn beurt Camptech belt. Het antwoord is dat als we nieuwe rollen kunnen vinden die onder garantie vergoed zullen worden. Vanuit Salamanca krijgen we eerst nog een landschap voorgeschoteld dat we naar Salamanca toe ook hebben gehad. Kilometers bouwland, af en toe met olijfbomen zoals hier en her en der wat paddocks waar stieren staan te wachten totdat ze groot genoeg zijn om naar een arena te kunnen. Bij Vilar Formoso komen we de grens over en via Guarda gaan we richting het natuurpark Serra da Estrela. De omgeving veranderd bij de grens in een wat rotsachtige om na Guarda weer over te gaan in een soortgelijk landschap als in Spanje. Ook hier treffen we bijna lege parkeerplaatsen aan. Maar het nicotinegehalte moet ook om het 1½ uur op peil gehouden worden. Dankbaar maken we gebruik van de enige schaduw die deze parkeerplaats rijk is. Voor auto' s maken zie hier genoeg schaduw. Het landschap in de omgeving van de camping aan de voet van het natuurpark is drastisch veranderd. Het dorpje ligt in een vallei. De camping dankt zijn naam 'Ponte das Três Entradas' aan het feit dat hier drie riviertjes/wegen bij deze brug samen komen. Deze camping is inmiddels permanent gesloten! We zijn met nog één Portugees stel van middelbare leeftijd en twee Franse stelletjes in een tent de enige die op deze camping verblijven en kunnen een plek uitzoeken waar we willen. |
26 juni Dagtocht Serra da Estrela
Het begin van het natuurpark was door bosbranden het jaar ervoor grotendeels verwoest. Wij vonden het overigens ook niet zo´n geweldig stuk landschap, ook al was er wel beplanting geweest. Na verloop van tijd richting het noorden van het park veranderen de heuvels in pure granietformaties. Overal waar je keek grote granieten blokken. Na een paar uurtjes rijden komen we dit restaurant tegen en op het moment dat we parkeren worden we door de oma van het huis gewenkt dat we rustig verder kunnen komen. We zijn weer de eerste gasten van de middag. We nemen een warme lunch en zullen dat de rest van de vakantie ook blijven doen. In Nederland moet ik er niet aan denken om warm te eten tussen de middag, maar hier smaakt het prima en het lijkt wel of we niet anders gewend zijn. We blijven ook de enige gasten. Als we weer buiten zijn bleek Carienne haar stok vergeten te zijn. Deze werd nagebracht door de zoon van de eigenaar. We rijden weer verder en het wordt groener en groener en overal staat niet alleen de brem, maar ook de heide in bloei. Vooral dat laatste is volgens mij vroeg voor het jaar. Als we in the middle of nowhere rijden horen we keihard het geluid van een voetbalwedstrijd op een radio en als we even verderop een bocht in de weg om rijden komen we een stalletje tegen. Deze man woont hier en verkoopt, naast hetgeen je hier uitgestald ziet staan, geitenkaas en wijn. Hij was naar de voetbalwedstrijd tussen Brazilië en Zuid-Korea aan het luisteren en dat moest iedereen horen in een straal van enkele kilometers. Na de nodige souvenirs en natuurlijk de serra kaas te hebben gekocht gaan we verder. Het uiteindelijk doel van deze toch was een zeer groot gletsjerdal genaamd ´Vale glaciário do Zêzere´ Het dal is zo´n 20km lang en je rijdt halverwege de helling er helemaal langs tot het eindigt in een klein dorpje. Overal in het dal zie je eenvoudige herdershutten staan. De daken zijn bedekt met de takken van de brem die hier in overvloed groeit. Na de lunch hebben we weer en aantal uurtjes gereden, dus is het tiet veur un pafke en keren weer langzaam terug naar de camping, want de volgende morgen willen we vroeg op omdat we naar de kust gaan en dat is iets verder dan een halve dag rijden. |
27 juni Les Tres Entradas - S.Martinho do Porto
We staan vandaag om 7.30 uur op zodat we een half uur later weg kunnen. Tenminste dat denken we. We hadden de dag ervoor gekeken wanneer de eigenaar het kantoor open zou doen, want we moesten nog betalen. Ik rijd vast het hek uit dat ik ook al zelf had open gedaan. De uitgang gaat steil omhoog en ook nog in een scherpe draai. Bovendien eindigt die uitgang ook nog in een onoverzichtelijke bocht van een drukke weg. Al met al met een combinatie van 12m vond ik het toch wel een beetje link. Carienne zou ondertussen wachten op de eigenaar. Ik ben goed aan de overkant van de weg aangekomen en spreek met Carienne af dat ik even bij het cafeetje aan de overkant een kopje koffie ga drinken. (het café was afgeladen vol met wegwerkers, die allemaal koffie met cake als ontbijt aten en daarnaast van een lekker borreltje erbij genoten). De eigenaar laat op zich wachten en ik vraag aan het oudere Portugese stel van de camping of het normaal is dat de eigenaar zo laat komt. Ze zeggen nog tegen me dat de Portugese tijd niet de Nederlandse is. Ik begrijp eruit dat zij bedoelen dat hier in Portugal alles wat rustiger gaat. Carienne gaat na verloop van tijd ook naar het café omdat ze het koud krijgt en gaat tevens maar eens bellen en ziet daar op het display van de telefoon 08.45 staan. Ze zegt nog, ze laten hier de klok op wintertijd staan. Wat blijkt, Portugal heeft geen zomertijd!!!! Wij zijn dus een uur te vroeg (en hebben gisteren al om 11.30 uur geluncht....)!!!! We wisten het, maar absoluut niet meer bij stilgestaan. Onderweg naar de kust rijden we in Batalha verkeerd. De bewegwijzering in deze plaats laat veel te wensen over, en dat geldt op vele binnenwegen in Portugal. We zijn in de loop van de jaren best wel wat gewend, maar dit punt slaat alles. We zullen de komen dagen de kathedraal van de stad nog een paar keer zien vanuit een ander perspectief zien, omdat we weer deze stad steeds kruisen en weer verkeerd rijden. Steeds komen we van een ander punt en steeds rijden we om nog onbegrijpelijke wijze verkeerd. De kathedraal zien we alleen in het voorbijrijden, zowel op de dag als ook 's avonds wanneer zij prachtig verlicht is. Het blijft echter bij het langs rijden, we zijn er niet in geweest. Rond het middaguur arriveren we in São Martinho do Porto op camping Colina do Sol. We zijn via Coimbra gereden (niet bezocht omdat de stad voor onze handicaps niet geschikt is om te belopen) en daarna langs Nazaré een grote kustplaats (niets aan) naar het zuiden afgebogen. Op de camping spreekt men behoorlijk Engels dit in tegenstelling tot de bevolking in Spanje. Mogelijk komt dit omdat de tv programma's hier ook ondertiteld worden. Voor ons doen hebben we maar weinig kilometers gemaakt deze dag dus kunnen we de rest van de middag nog gebruiken om de nabije omgeving te bekijken, nadat we natuurlijk eerst de boel hebben geïnstalleerd. Een paar kilometer vanaf de camping rij je naar een prachtig hoog gelegen panoramapunt, met uitzicht op de baai van S. Martinho do Porto, je kijkt dan richting het zuiden of aan de andere kant van de weg richting het noorden. Boven dit strand 300m achter de klif lag de camping. Niet echt aantrekkelijk om elke keer de klim te ondernemen als je wilt gaan zwemmen. In Alcobaça staat de grootste kerk van Portugal, de Mosteiro de Santa Maria da Vitória, bekend on zijn simpele middeleeuwse architectuur. Ook hier komen we vaker langs, maar dit komt meer omdat het stadje op de route naar de kust ligt en het dus onvermijdelijk is dat je er doorheen komt, tenzij je de snelweg neemt. Deze kerk slaan we niet over. Een prachtig middenschip, niets geen rijkdom, maar mooi van eenvoud en imposant door de afmeting. Binnen de refter en de keuken. Een immens grote keuken met een enorme schoorsteen, waar ik langs loop. De afmeting van deze schoorsteen is zeker 10m lang bij 5m breed bij 20 meter hoog. Ik heb me opgeofferd om een nauwe enge trap naar boven te klimmen om het gepeupel beneden voor te lezen, zoals de monniken dat vroeger deden. Toen natuurlijk uit wat andere literatuur. In het schip 2 prachtige gebeeldhouwde graven van Pedro en Inès. Om staatsredenen moest Pedro, zoon en erfgenaam van Alfonso IV, trouwen met Constanza Infanta van Castilië, hoewel hij verliefd was op hofdame Inês de Castro. Na Constanzas dood ging Pedro met Inês in Coimbra wonen. In de mening dat de familie van haar gevaarlijk was, liet Alfonso IV haar vermoorden. Na de dood van Alfonso liet Pedro bij 2 moordenaars het hart uit het lichaam rukken. Hij zei dat hij getrouwd was geweest met Inês en liet haar opgraven en kronen. Als gruwelijk gebaar dwong hij zijn hof voor haar te knielen en de hand van het lijk te kussen. De graven staan zo tegenover elkaar opgesteld, dat zij elkaar direct kunnen zien op de Dag des Oordeels.... |
28 juni Dagtocht Lissabon
Vandaag gaan we naar Lissabon. In de eerste plaats omdat we daar een caravandealer hebben gevonden, die mogelijk nieuwe rollers kan bestellen voor de mover van de caravan. Natuurlijk willen we ook een stukje van de stad zien, want voor de hele stad zal je meerdere dagen uit moeten trekken en dat vinden we zonde en ook niet het doel van onze reis. We zoeken de caravan dealer Marcocampo op, één van de grootte dealers van het land met meerdere vestigingen in Portugal. achter de ruiten staan de caravans, maar voor de rest zie je het er niet aan af dat dit een dealer is. Zeer vriendelijk worden we te woord gestaan, zoals we Portugezen in het algemeen heel vriendelijk vinden. De mede-eigenaar is zo behulpzaam dat hij andere klanten gewoon laat wachten. Hij telefoneert zelfs naar Duitsland om de rollers te kunnen bestellen. Overigens liet hij ons ook eerst redelijk lang wachten, omdat hij aan het telefoneren was. Met hem spreken we af, omdat de levering een week duurt, dat we de rollers in Porto gaan ophalen. Na ongeveer 1½ uur verlaten we de zaak en rijden richting het lage gedeelte van de stad. Voor ons is dat altijd een referentiepunt om een start te kunnen maken en te weten te komen, wat en waar we iets gaan bekijken. Door dit te doen rijden vaak dwars door een stad en zien zo al wat van die stad. Zien we iets dat ons aanstaat (en waar we redelijk makkelijk kunnen parkeren) dan pakken we dat gelijk mee. Wij kunnen toch nooit dagen achtereen in een stad zeulen. Uiteraard bekijkt Carienne van te voren wel diverse reisgidsen wat we beslist niet mogen missen. Eén van de wijken in Lissabon wat we wilden zien was Belém. We bezoeken het Mosterio dos Jerónimos, een klooster dat de rijkdom in het tijdperk van de ontdekkingsreizen weergeeft. In dit klooster is het daarom dat Vasco da Gama (1460-1524) is begraven. Alleen al dit in klooster met zijn kerk kan je al een hele dag doorbrengen. De kloostergang, alles gebouwd volgens de Manuelstijl. Manuel I gaf de opdracht van de bouw na de terugkeer van de ontdekkingsreis van Vasco da Gama. Deze stijl wordt gekenmerkt door uitgewerkte zeevaartmotieven, zoals de foto hieronder laat zien: het zogenaamde armillaruim, een navigatie instrument. Dit werd tevens het embleem van Manuel I Na een paar uurtjes rondhobbelen in het Mosteiro zijn we na een warme lunch weer in de auto gestapt. Ondanks dat we feitelijk niet veel van de stad hadden gezien -behalve vanuit de auto- hielden we het voor gezien. We besluiten om richting het zuiden te rijden in de richting van Setúbal. We rijden over de Taag via de brug "Ponte 25 de Abril", hernoemd naar de dag van de Anjerrevolutie in 1974, die Portugal democratie bracht. Vervolgens rijden we naar Sesimbra over één van de vele bruggen van de rivier de Taag. Vanuit de verte zie je Cristo Rei staan aan de Outra Banda (de andere oever/overkant). Dit beeld van Jezus is geïnspireerd naar het beeld in Rio de Janeiro en is overal in de stad te zien. Jezus is zelf 28m en staat op een voetstuk van 82m hoog. Onze dom in Utrecht is dus net iets hoger en persoonlijk vind ik die mooier en is ook in de hele stad te zien. We komen door Sesimbra een leuk vissersstadje waar de vissers dagelijks hun waar aan land brengen. Doordat het stadje in een kleine baai ligt is het strand heerlijk uit de wind en ook de vissersboten vinden hier beschutting Via de zuidflank van het schiereiland rijden we door het Parque Natural Arrábida. Schitterende vergezichten met vele kleurschakeringen wisselen hier het landschap af. Op een gegeven ogenblik rij je over een kam van de berg en kijk je letterlijk twee kanten de diepte in. De ene kant fantastische valleien en de andere kant de zee. Opeens eindigt deze schoonheid doordat er een marineopleidingsbasis is gevestigd en even verderop als je in de buurt van Setúbal komt ligt er een enorme cementfabriek, inclusief afgraving. Hoe kunnen ze zoiets verzinnen. We rijden weer naar het noorden, tijd om terug naar de camping te gaan. We nemen nu de andere brug "Vasco da Gama", een brug van 18 kilometer en gebouwd om de andere brug te ontlasten een natuurlijk om de stroom verkeer een beetje te spreiden. Maar ook hier kennen ze files. Op de ringweg in Lissabon pakken we de verkeerde snelweg naar het noorden en hebben dit pas na ongeveer 100km in de gaten Op zich geen ramp, want deze snelweg loopt parallel aan die we hadden moeten hebben. Na een kleine omweg komen weer door Alcobaça, alleen nu in het donker. |
29 juni Dagje niets doen
Ook goeie morgen, ik verrek zowat mijn kaken met dat geeuwen. Te lang uitgeslapen en daar word je lui van. Vandaag gewoon niets doen, alleen wat boodschapjes voor het avondeten. De eerste keer dat we niet uit eten gaan in 10 dagen. Ook wel weer lekker. Carienne maakt er een sport van om mij zoveel mogelijk met een sigaret in mijn hand of in de mond te fotograferen. (doet ze nog steeds overigens). Mijn moeder hoor ik al zeggen: "moet je nu alweer roken, kan je er niet eens mee stoppen?" (dat was inderdaad het eerste wat ze zei toen ze de foto's bekeek bij de eerste de beste foto van mij met een sigaret in de hand) Paul denkt dat alleen maar hoor! Maar hij heeft gewoon vaak een sigaret in z'n hand en ja, als ik dan een foto maak.... Kan ik niks aan doen. Wat zal ik vandaag eens aantrekken, natuurlijk heb ik niet mijn hele garderobe bij me zoals de meeste vrouwen. Dit kastje is het enige kastje die ik mag innemen de 2 ernaast zijn van Carienne. Ook niet waar! Hij mag heus wel 2 (al neemt hij er 3) kastjes gebruiken, maar dat kan hij niet maken, want dan kan hij mij niet meer op m'n dak zitten over wat ik meeneem. Net als alle mannen vindt hij dat ik altijd véél te veel bij me heb! Portugezen houden niet van zon en proberen op allerlei mogelijk manieren schaduw te creëren, getuige deze foto's. Bovendien zou je zeggen houden ze van privacy, maar niets is minder waar. Al is er nog zoveel ruimte, ze komen bovenop je staan. Als er campings direct aan zee liggen, en die zijn er niet veel, staan de Portugezen vooraan op de camping, buitenlanders mogen achteraan staan. Ze staan dan werke |
30 juni Tomar en Fatima
We bezoeken vandaag Tomar. Dit stadje werd in de 12de eeuw gesticht door de Tempeliers, toen deze ridderorde een belangrijke rol speelde bij het heroveren van Portugal op de Moren. Het kasteel/fort van de Tempeliers staat er nog evenals de Rotunda. Dit is het hart van het Convento de Cristo, dat in de loop der eeuwen rondom de oorspronkelijke kapel gebouwd werd. Maar natuurlijk gaan we eerst lunchen in een restaurantje met een fantastisch uitzicht op het stadje. Ook bij deze tempel zie je de bekende aspecten die met de zeevaart te maken hebben. Ze komen hier duidelijk tot zijn recht. Bovendien wordt hier alles nog eens afgewerkt met het kruis dat zo bepalend is voor de Tempeliers. Ook in het wapen van Portugal is overigens dit kruis verwerkt. Zoals bij veel van hun tempels is het ontwerp gebaseerd op de rotonde van het Heilige Graf in Jeruzalem, met een centrale achthoek van altaren. In 1536 werd Tomar het hoofdkwartier van de Christusorde en de Charola moest duidelijk de rijkdom van de orde weerspiegelen. De Christusorde is gesticht nadat Paus Clemens V zich gedwongen zag in 1314 de Orde van de Tempeliers op te heffen. Ze werden té machtig en té rijk. In Portugal werd de orde omgevormd tot Christusorde en zij erfden het eigendom en de privileges van de Tempeliers. We rijden weer richting kust met de bedoeling het bedevaartsoord Fatima met een bezoekje te vereren. Deze plaats is een heiligdom van buitengewone proporties, te vergelijken met Santiago de Compostela en Lourdes. Maria is hier in 1917 verschenen aan drie herderskinderen, waarvan er nu nog eentje leeft. Het hele verhaal kun je onder de link van Fatima lezen. We komen op de parkeerplaats bij de achterkant van de kerk/basiliek en het ziet er niet erg bijzonder uit. Maar gezien de enorme parkeerplaatsen die om deze kerk gesitueerd waren moest het toch wel heel bijzonder zijn. Eenmaal om de kerk heengelopen zagen we het enorme voorplein, dat tweemaal zo groot is als het St.Pietersplein. De opzet van het plein hebben ze ook een beetje nageaapt. Gelukkig waren we op tijd voor de dienst, maar jammer dat we het beide aan de knieën hebben. Kussentjes hebben ze hier niet voor de knieën, want het is tenslotte een bedevaartsoord en lijden zal je. Als niet katholiek/gelovige kijk je toch wel je ogen uit en verbaas je je erover dat mensen over zoveel geloof beschikken en zich soms urenlang kunnen pijnigen. Na de dienst gaat de bisschop voor in de processie. Dit betekent dat alle gelovigen aansluiten in de processie en een rondje plein doen. Er wordt uiteindelijk geëindigd bij de kapel "Capela das Apariçôes" ter rechterzijde van het plein. In deze kapel is de kroon van Maria te zien met de kogel die uit paus Johannes Paulus II werd verwijderd na de moordaanslag van 1981. Je ziet op de foto's ook hoe iedereen aansluit bij de processie, die blijkens de rondekaart een vast patroon kent. Toen we na een ½ uur weggingen was men pas bij de 2e gloria. Men doet dit 2 tot 3x per dag en bij bijzondere dagen nog een paar keer meer. Als je heel veel boete wilt doen kan je ook nog een rondje op de knieën om de kapel maken. Tot huilens toe werd dit rondje door sommigen voltooid. Voor ons is dit alles onbegrijpelijk en we zijn maar gauw weggegaan. Onderweg naar huis reden we recht op een grote bosbrand af en gelukkig bleek het dat we weer eens een keer verkeerd gereden waren, zodat we gelukkig konden afbuigen. |
1 juli Dagtocht Óbidos en Peniche
Vanochtend eerst lekker van de zon genoten. De temperatuur is heerlijk vandaag. Alhoewel het al die dagen toch wel ruim in de 20°C is geweest voel je duidelijk de koude wind die over de oceaan het land binnenkomt. Het water van de oceaan is nog berekoud in deze tijd van het jaar en de wind koelt daardoor behoorlijk af. Misschien maar goed ook, want midden in de zomer zal het al gauw te heet voor ons zijn. De camping heeft niet echt aangewezen plekken en we dachten dat we een plek tot achteraan de heg hadden. Overigens was er nog plaats genoeg, maar daar dacht de eigenaar van deze caravan, een Portugees, anders over. Hij pakte gewoon onze tafel en stoel op die daar stonden en verplaatste die, terwijl Carienne daar een boekje zat te lezen. Hij had die plek in gedachten omdat daar nog wel schaduw was. Blijkbaar was dat een plek voor de rest van het seizoen en kwam hij de caravan alleen maar neerzetten, inclusief het opzetten van de voortent, want toen ze klaar waren hebben we ze niet meer gezien. 's Middags hebben we een rondje in de omgeving gereden, waarbij we Óbidos, een half uurtje van de camping, het eerst aandeden. Dit stadje ligt op een heuvel midden in het landschap. Toen we hier aankwamen bleek al gauw dat de toegang voor bezoekers afgesloten was en dat alleen inwoners toegang met de auto hadden. Er zat niets anders op dan een alternatief te nemen wilden we de stad aan binnenkant van de muren zien. Lopend was geen alternatief en achteraf maar goed ook, want de straten waren allemaal voorzien van grote kinderhoofdjes en niet echt makkelijk te belopen en zeker niet met een rollator. Dit was dus het alternatief en voor een keertje ook wel eens wat anders. In eerste instantie heb ik me weer omgedraaid toen ik de prijzen zag voor een rondje door de stad, maar Carienne heeft me toch overgehaald. Volgens mij verdiende de koetsier daarmee een goede boterham. Goed, hij moet zijn paardjes er ook van onderhouden en dat gaf toch wel de doorslag. Carienne probeert hier nog een beetje te onderhandelen, maar de prijzen lagen vast. Even een hoge opstap om in de koets te kruipen, maar ze zit en heeft er veel plezier in. Het kasteel overheerst de stad en is omgebouwd tot "Pousada do Castelo" , behorend tot een grote luxe hotelketen van Portugal. We gaan hier steil omhoog en de koetsier moet de paarden flink aansporen om het geheel naar boven te krijgen. Karakteristiek van het centrum zijn de witte huizen Na een klein uurtje en wat oponthoud in de stad (één van de paarden gleed uit op de eerder genoemde kinderhoofdjes, waardoor het tuig brak) kwamen we weer bij de standplaats aan en werden de paarden lieflijk verzorgd door de eigenaar. Vandaar zie je een kilometers lang middeleeuws aquaduct dat nog steeds naar de stad loopt. Onderweg naar Peniche komen we de zo bekende molens van Portugal tegen. Velen zijn ontdaan van de wieken en dan lijken het net geschutskoepels vanuit de verte met hun uitstekende kanonnen. Peniche is een 16de-eeuws havenstadje en volledig afhankelijk van zijn haven. Binnen een half uur hebben we op dit schiereiland een totale weersverandering meegemaakt. Van volledige wolkeloze luchten binnen een mum van tijd inktzwart en weer volkomen wolkeloos. Waar ze vandaan kwamen en waar ze heen gingen was voor ons een volkomen raadsel. Via de kust omhoog zijn we weer naar de camping gereden. Vanaf Foz do Arelho keek je over de Lagoa de Óbidos richting Aldeia dos Pescadores en inmiddels begon het al weer te schemeren. |
2 juli S. Martinho do Porto - Espinho
Vandaag verplaatsen we ons iets meer dan 200km naar het noorden. Doel van de volgende stop is om Porto te bezoeken via een camping in de buurt. We wilden sowieso hier naar toe, maar het verblijf zal iets langer duren omdat we de rollers zouden kunnen ophalen aan het eind van de week. De camping wordt de uitvalbasis voor meerdere dagtochten, die we oorspronkelijk vanaf een camping meer landinwaarts gepland hadden. We nemen een camping municipal in Espinho een bad plaatsje 25km onder Porto. De camping ziet er aan het begin van de middag redelijk verlaten uit, maar voor een municipal is het een schitterende camping aan de buitenkant van het plaatsje met mooie bomen. Het voordeel van de verplaatsingen van maar een paar honderd kilometer is, dat je vroeg op een camping aan komt en dat je de rest van de dag nog veel kunt doen. In ons geval is dat dus weer in de auto stappen en de directe omgeving verkennen. Espinho is zoals gezegd een bad plaatsje met een heuse boulevard, waaraan vele (vis)restaurants gelegen liggen. De plaats zelf heeft geen straatnamen, maar zijn genummerd, iets wat we nog nooit gezien hebben. We nemen hier een vlugge kijk en komen er de komende dagen nog een paar keer om te eten. We stappen weer in de auto en nemen de kustweg omhoog richting Porto. Onderweg komen we een kapel midden op het strand tegen. Hoe zou dat te bereiken zijn met vloed? Vanaf de monding van de Douro is dit vanaf de zuidoever het uitzicht op Porto. De kant van Porto dat direct aan zee en aan de monding van de Douro ligt is zeer modern met vele hoge flats. Het oude centrum ligt meer naar rechts op de foto. We blijven vanmiddag aan de zuidelijke kant van de rivier en bezoeken het drankgedeelte van Porto, daar waar alle porthuizen gevestigd zijn, Vila Nova de Gaia. Hier worden alle druiven aangevoerd vanaf de wijngaarden uit het bovenste gedeelte van het Dourodal. Graham's wordt ons eerste bezoek aan een port cave. Helaas is het net 18.00 uur geweest en zijn er geen tours meer door de kelders, de winkel is nog wel een ½ uurtje open, zodat we in ieder geval nog wat kunnen proeven. Port stamt uit de 17de eeuw, toen Engelse kooplieden handel wilden drijven met Portugal en daarom de Douro-wijn aanlengden met brandewijn, om te voorkomen dat hij tijdens het vervoer zuur zou worden. Men ontdekte dat hoe sterker en zoeter de wijn was, hoe beter de smaak werd. Croft was één van de eerste expediteuren en de porthandel is nog steeds grotendeels in Engelse handen, vandaar dat men veel Engelse namen tegen komt. Aan de overkant zie je een gebouw met de dubbele torens dat is de kathedraal Sé, die we later in de week nog zullen gaan bezoeken. Vanaf de ingang van Graham's heb je een prachtig uitzicht over de Douro met op de achtergrond de zeer bekende typerende brug voor Porto, de "Ponte de Dom Luís I", die Vila Nova de Gaia met Porto verbindt. Hij werd ontworpen door een medewerker van Gustavo Eiffel en in 1886 geopend. Ik mag hier proeven wat ik wil en ook voor Carienne wordt hetzelfde ingeschonken, terwijl ze aangeeft met mij mee te proeven. We zijn de laatste klanten van de dag en het personeel staat te wachten tot ze de zaak mogen sluiten. Na dit kortstondig bezoek zijn we weer richting camping gereden en hebben in het restaurant van de camping gegeten. Niet echt een aanrader. Het interieur zag er verzorgd en aardig uit, maar was eigenlijk niet meer dan een kantine met dezelfde kwaliteit voor wat het eten betreft. |
3 juli Dagtocht Braga en Bom Jesus
Vandaag brengen we een bezoek aan Braga. Deze stad werd in de 12de eeuw de zetel van het aartsbisschoppen van Portugal en de religieuze hoofdstad van het land en is nog steeds de kerkelijke hoofdstad van Portugal. In de kathedraal Sé liggen alle aartsbisschoppen begraven. In sommige ruimtes zijn de graftombes boven op elkaar gestapeld. De kathedraal biedt onderdak aan het heilige museum, een museum met ontelbare kerkelijke schatten, duizenden giften van gelovigen, mijters van alle aartsbisschoppen door de eeuwen heen en natuurlijk vele gouden kruizen.Van de buitenkant is het niet eens zo'n bijzonder gebouw, maar zodra je de ingang bent gepasseerd kom je in een zeer rijk gedecoreerde kerk met een enorm orgel. Je moet van barok houden, maar ik heb zeker een ½uur naar dit orgel gekeken, met al zijn tierelantijntjes, houtsnijwerken en beschilderingen. Dit orgel bestaat eigenlijk uit twee orgels. Het linkse orgel is het oudste en heeft maar liefst 2500 pijpen en wordt alleen nog maar op hoogtijdagen bespeeld. Het rechter orgel heeft maar 1200 pijpen en is het "dagelijks" orgel. Dit orgel bestaat eigenlijk uit twee orgels. Het linkse orgel is het oudste en heeft maar liefst 2500 pijpen en wordt alleen nog maar op hoogtijdagen bespeeld. Het rechter orgel heeft maar 1200 pijpen en is het "dagelijks" orgel. Even buiten Braga staat het meest opzienbare heiligdom van Portugal, ontworpen door één van de aartsbisschoppen van Braga; de gigantische barokke trap en kerk van "Bom Jesus" De link laat de bladzijde zien over Bom Jesus uit de Engelse uitgave van de fantastische Capitool Reisgidsen, die wij ook gebruiken. Wij arriveren boven bij de kerk en dan zie je Braga in de verte liggen.Van bovenaf lijkt het allemaal niet zo spectaculair, dus wij willen het vanaf onderen bekijken. (Wisten wij veel dat we dat ook met de auto konden doen.) Een kabelbaanspoor (uit 1882) is de oplossing om ons in 3 minuten naar beneden te brengen. Beneden aangekomen kan je natuurlijk met de benenwagen naar boven. Hier heb ik pas 3 trappen opgelopen en zie je Carienne beneden zitten wachten. Ik sta hier overigens bij de eerste kapel, de kapel van Judas. 40 trappen leiden vervolgens naar het eerste plateau, onderweg kan je allemaal kapelletjes aandoen, die de kruisgang van Jezus verbeelden. Na deze 3 trappen ben ik nog 3 trappen verder gegaan en was toen al buiten adem, laat staan dat ik nog verder was gegaan. De bedoeling is overigens dat je dit helemaal op de knieën doet, natuurlijk als boetedoening voor alle zonden. Onderweg met het treintje naar beneden hadden wij het plateau gezien van waaraf je duidelijk de witte granieten trappen kon zien, dus eenmaal terug boven met het treintje gekomen hebben we weer de auto gepakt en zijn naar dat punt gereden. De witte trappen zijn in 2en gedeeld. (je moet natuurlijk kunnen uitrusten) De eerste 5 etages met trappen worden voorafgegaan door "de fontein van de vijf wonden van Christus" en heet "de trap van de vijf zintuigen" met zeer ingenieuze muurfonteinen, gevolgd door 3 etages met de trappen genaamd "de trap van de drie deugden" (hoop, geloof en liefde)Na afloop van deze heilige dag hebben we natuurlijk vis gegeten aan de boulevard van Espinho. |
4 juli Dagtocht Douro en Amarante
s Ochtends lekker genieten van de zon. Ik moet er wel een windscherm bij opzetten want de wind, die uit de oceaan komt blijft maar erg koud. Zo'n los scherm is wel handig, maar handiger zou het zijn als we een zijscherm voor de luifel erbij kopen, hoewel die dingen ook bewerkelijk zijn bij het opzetten/aan de luifel hangen. Voorlopig doen we het met deze en bovendien heeft ie meer oppervlakte. Ruim in de middag gaan we voor een ritje in de richting van Amarante en stroomopwaarts volgen we de Douro. Onderweg stoppen we regelmatig om van uitzichten te genieten of zomaar dingen te bekijken die je niet in Nederland ziet. Zoals deze begraafplaats, natuurlijk zie je die ook wel in Nederland, maar of ze zo stijlvol zijn als hier dat betwijfel ik. Bovendien zie je ze niet direct aan de weg zoals in Portugal. Heel apart is het dan weer dat ze zo'n mooie begraafplaats tegen een fabriek hebben gesitueerd. Schoonheid en afzichtelijk liggen toch wel dicht bij elkaar hier en de Portugezen kan dat blijkbaar niets schelen. De mooiste huizen staan naast een krot, een autokerkhof of naast een vuilnisbelt. Zo is het ook soms met cultuur en natuur, zoals ik al eerder heb verteld bijvoorbeeld bij het natuurpark onder Lissabon. In bepaalde streken van Portugal, maar vooral ook in het noordwesten van Spanje staan deze schuurtjes voor de opslag van graan of maïs. De grote platte stenen voorkomen dat knaagdieren zoals muizen en ratten omhoog kruipen en de gewassen kunnen aanvreten. In Portugal heten deze schuurtjes "Espigueiros" en in Spanje worden ze "Horréos"genoemd. We rijden inmiddels langs de Douro, het ene moment hoog boven het water en even later weer langs de oevers. De weg die we volgen is allerbelabberdst. Ik ben voortdurend bezig gaten in het wegdek te ontwijken. Zo slecht hebben we de wegen nog niet meegemaakt in Portugal. M.b.v de EU wordt er in Portugal druk gewerkt aan het herstel van de infrastructuur en ze krijgen er ook miljoenen per jaar voor. Opeens is er dan weer een fantastisch stuk weg en een kilometer later weer die verdomde kuilen om een paar kilometer verderop grote asfaltmachines aan het werk te zien. Het lijkt of er geen structuur in zit. Waarom dat tussenliggende stuk niet meegenomen vragen wij ons af? De uitzichten maken veel goed, maar rijdend kan ik er niet van genieten dus stoppen we regelmatig om op ons gemak ook foto's te maken. Het is natuurlijk niet alleen rijden, maar een terrasje hoort er natuurlijk ook bij. We zijn meestal de enigen die op een terras zitten, Portugezen zitten meestal binnen, die houden blijkbaar niet van de zon. Juist nu in dit jaargetijde is het heerlijk om buiten in de zon te zitten met een licht briesje door het haar. Hier is het wel een graad of 10 warmer dan aan de kust, de wind is hier aangenaam. Aan het begin van het Douro dal zoals hier, worden de druiven hoog gekweekt. Het is een bepaald soort, maar waarom ze zo hoog gekweekt worden is ons niet duidelijk geworden. Het zal ook niet meevallen de druiven van de stokken te plukken. Op deze manier lijken het wel boomgaarden. De mandarijnen waren al rijp, maar werden blijkbaar niet geplukt, zoals we wel meer bomen hebben gezien waar de vruchten aan de bomen aan het verrotten waren. Op een gegeven ogenblik komen we bij een splitsing in de rivier. Hier komt de Tâmega uit in de Douro. We volgen nu de Tâmega stroomopwaarts richting Amarante, één van de parels van Portugal. (zo wordt elk dorp hier op de Utrechtse Heuvelrug ook genoemd). Maar eerlijk is eerlijk, als je van bovenaf de heuvels komt en je ziet het stadje liggen is het werkelijk een plaatje zo aan de rivier. Dit stadje werd in 1809 grotendeels in de as gelegd door de Fransen, die het na 2 weken belegeren innamen. Wat die Fransen daar deden weet ik niet. Het zal wel iets met expansiedrift te maken gehad hebben.Boven de rivier allemaal hangende terrasjes, waarvan wij natuurlijk gebruik maken en van een heerlijk diner genieten, bereid volgens de traditionele keuken van deze streek. Carienne geniet van een forel en ik eet konijn. Vanaf het terras hebben we uitzicht op de ondergaande zon en op de oude Romeinse brug die naar de binnenstad leidt en direct toegang geeft tot het klooster. |
5 juli Porto
Ik bel vandaag met MarCampo of de rollers al aangekomen zijn. Het blijkt dat ze in Duitsland niet meer voorradig zijn en dat ze uit Engeland moeten komen. Daar willen we niet op wachten en we besluiten dat we vandaag nog een kort bezoekje brengen aan Porto en dat we morgen verkassen naar het noorden. We rijden via de Ponte Dom Luis I de stad binnen. Zoals altijd rijden we eerst de stad door. Het is een chaos en alles rijdt kriskras door elkaar heen. We vragen ons af hoe het tijdens de spits is. We komen regelmatig vast te staan en als we vervolgens langs het centraal station rijden is er geen plek om te parkeren. Dit station schijnt zeer mooi te zijn vanwege de vele grote wanden binnen geheel bekleed met tegeltableaus. We rijden door naar de kathedraal Sé. Daar worden we opgevangen door een man die wel op onze auto zal passen, tegen een gepaste vergoeding uiteraard. Gezien de vele auto's direct op het plein van de kathedraal geparkeerd, heeft ie er een aardige boterham aan. We nemen foto's vanaf het plein in de richting van de stad en over de Douro, maar vergeten er één van de kathedraal zelf te nemen Van het altaar nemen we een foto, maar daar blijft het dan ook bij. De rest van het interieur vinden we niets bijzonders. We zijn misschien een beetje kerkmoe. Vanaf het kerkplein heb je uitzicht over de Douro naar Vila Nova de Gaia met de grote reclame letters van de porthuizen duidelijk boven de daken. De roeibootjes die vroeger de vaten naar Porto over brachten liggen er nu alleen nog voor de toeristen. 3 dagen geleden stonden we nog aan de overkant bij Graham's Op het plein staat een treintje van Offley die je voor een gering bedrag je naar de overkant kan brengen naar het eigen porthuis voor een bezoek aan hun kelders. Omdat we die kans niet hadden bij Graham's gaan we hier op in. We waren de stad en de drukte ook een beetje zat. Het voordeel van zo'n treintje is wel dat hij overal kan en mag stoppen, zodat je foto's kan nemen op plekken waar je anders heen moet lopen.De brug is overigens verboden voor vrachtauto's boven een bepaalde tonnage, maar daar trekken truckers zich weinig van aan. De tawny port wordt gerijpt in 200L vaten voordat ze gebotteld wordt. Tawny moet langer op het vat liggen om zo meer houtsmaak te krijgen. Ruby heeft die tijd niet zo nodig en behoeft minder contact met hout, vandaar de wat grotere vaten van 1000L Hier waren ze niet zo scheutig als bij Graham's. Ik wilde een LateBotteledVintage kopen, maar mocht die in eerste instantie niet proeven. Toen de rest van de gasten weg waren kreeg ik zowaar een slokje om te proberen. Blijkbaar te kostbaar om de hele groep te laten proeven. Het treintje kon niet helemaal bij het porthuis komen en we moesten terug lopen door kleine steegjes en langs allemaal kleine woningen. Vanaf de kade en vanuit het treintje nog één blik op deze toch wel bijzondere brug. |
6 juli Espinho - Ria Ulla (Spanje)
Vandaag gaan we nog verder richting het noorden en we zullen ergens aan de westkust van Spanje eindigen. Voor de vakantie hebben we afgesproken dat we Dirk en Ingrid ergens in het noorden van Spanje zullen ontmoeten. Als we bellen zitten ze in Burgos. Ingrid heeft geen zin om helemaal naar de westkust te komen en wil hooguit naar Gijón rjiden. Omdat wij nog naar Santiago de Compostela willen en dan pas naar de noordkust willen verkassen, komen we tot een compromis en zullen elkaar in Ribadeo treffen. Halverwege de dag heeft Dirk Ingrid overgehaald en ze komen toch naar Vigo, wat het eerste doel van onze reis naar Spanje is. Als wij bij Vigo aankomen en de kust langs rijden valt het een beetje tegen en we blijven langs de "fjorden" van diezelfde kust rijden, totdat we bij Pontevedra daar over het schiereiland rijden en op een kleine zeer mooie camping Ria Ulla aan een "fjord" met dezelfde naam aankomen. De camping ligt tussen Carril en Vilagarcia de Arousa. We bellen gelijk weer op en vertellen Dirk en Ingrid waar we staan en denken dat zij er nog wel een tijdje over doen voordat ze bij de camping aankomen, want zij moeten zo'n 700km afleggen. zullen ontmoeten. Wij waren nauwelijks een klein uurtje op de camping toen tot onze verbazing Dirk en Ingrid al arriveerden. Alles was zo voorspoedig gegaan dat ze in een record tijd het traject hadden afgelegd. Even de vouwwagen geparkeerd en even uitblazen onder het genot van een heerlijk koel drankje. Daarna het "plakje koek"zoals Ingrid en Dirk hun vouwwagen noemen opgezet. Alleen de wagenbak met tent wordt opgezet. Na het eten worden we getrakteerd op een mooie ondergaande zon aan de overkant van de ria. |
7 juli Dagje luieren
Omdat we met zijn allen gisteren toch wel een aardige reis achter de rug hadden besloten we lekker niets te doen en te genieten van de zon. Eerst lekker uitgeslapen en toen met z'n allen gezellig ontbeten. Als je al 16 dagen achtereen met z'n tweetjes bent geweest is het ook weer heerlijk om gezelschap te hebben van goede vrienden en andere praatstof te hebben. Na het ontbijt ga ik een stukje op verkenning rond de camping en maak wat foto's. Dit is de ingang van de camping met op de achtergrond een klein zwembad. Direct buiten de camping staat een horréos, een iets andere dan we in Portgal hebben gezien. Daarna ga ik me omkleden en spenderen we de rest van de dag met lezen en lekker luieren. Ingrid probeert even de temperatuur van het water. Net als in Portugal is het water hier steenkoud. Terwijl wij heerlijk op het strand liggen doet Dirk wat huishoudelijke klusjes en maakt de tent op orde. Ook wij proberen even de temperatuur, maar meer dan een seconde houd ik het niet uit. Het is net genoeg om even af te koelen. Carienne bekijkt het allemaal lekker op afstand en waagt zich niet op het strand. Later zijn Dirk en Ingrid nog even naar het zwembad geweest. Dit was echter van korte duur. Dirk stapte bij het douchen op een wesp en het diertje weerde zich kranig af met een lelijke steek in de grote teen van Dirk. Ik kan me niet echt meer herinneren of Ingrid de wond heeft uitgezogen, maar het zal ongetwijfeld. |
8 juli Santiago de Compostela
's Ochtends word ik om ½ 8 wakker van gezang. Ik begrijp niet precies waar het vandaan komt. Het is altijd moeilijk je te oriënteren in een caravan of tent. Je weet bijna nooit waar het geluid precies vandaan komt. Als ik de caravandeur open en ik kijk naar buiten zie ik een 40-tal vrouwen in het water staan. Ik heb dit op deze manier nog nooit gezien. Ze zijn schelpen aan het oogsten. Bij laag water komen er diverse zandbanken droog te staan of zodanig hoog, dat het makkelijk is schelpen uit het zand te schrapen met een soort ijzeren visnetten. Zo te zien is het gigantisch zwaar werk. en dat is typisch voor zuidelijke landen, het zware werk wordt door vrouwen gedaan. Hun oogst wordt in emmers gedaan die achter hen aandrijven. Als de emmers vol zijn worden de schelpen overgeladen in grote manden, die door een man van het strand wordt gehaald. Vandaag brengen we met zijn 4-en een bezoek aan bovengenoemde stad. Dit is hét pelgrimsoord van Spanje. Duizenden mensen bezoeken jaarlijks de stad, te voet of per fiets. Uiteraard als je met de benenwagen bent komen lopen via de diverse pelgrimsroutes, soms helemaal uit Frankrijk, verdien je de St.Jacobsschelp met zwaardkruis. (wel toevallig met die schelpvissers van vanmorgen) Wij doen het comfortabel per auto. Dit allemaal om de bekende kathedraal te bezoeken, daar waar de apostel St.Jacobus is begraven en het begeerde schelpje te mogen dragen. De kerk staat op een heuvel dat zorgt ervoor dat je ook van grote afstand behoorlijk omhoog moet kijken om de top van de kathedraal te bekijken.Ook weer een voordeel van vroeg op vakantie gaan. Je kunt nu namelijk gewoon over het plein lopen. 's Zomers zal het hier afgeladen vol zijn, nu zie je wat toeristen en daaronder natuurlijk de altijd aanwezige Japanners. Na wat gegeten en gedronken te hebben lopen we eerst wat door het centrum van de stad, om vervolgens aan de zijkant van de kathedraal naar binnen te gaan. Binnen vind je het altaar dat tevens de begraafplaats van St.Jacobus is. Hij zit boven op zijn graf. Je kunt achter hem langs lopen en zijn zilveren mantel kussen, wat ook duizenden mensen doen. Boven zit een priester toe te kijken en tevens houdt hij een schaaltje in zijn hand voor een klein offer. Als je vervolgens aan de andere kant weer beneden bent, word je automatisch zijn grafkamer ingeleid. Ook daar wordt er van mensen verwacht dat ze een offer brengen. In het schip van de kerk hangt een enorme wierookvat aan het dak van de kerk. Dit wordt door diverse mensen tijdens de dienst door de kerk geslingerd, een penetrante wierooklucht achterlatend. Een bekende pilaar bevindt zich aan de ingang van de kathedraal en de bedoeling is dat je aan beide zijden een soort boetedoening doet door 3x met je voorhoofd tegen de pilaar aan de ene kant en de heilige Jacobus aan te stoten. Sommigen doen dit wel heel erg hard en wrijven na afloop even de pijn weg. Feitelijk zit dus iets anders. De kop op de pilaar is de heilige "Kopstoot". En deze kop aanraken met je voorhoofd brengt geluk, zegt men. Sommigen raken 'm alleen maar even met hun hand aan. Ik heb er een tijdje bij staan kijken en ze echt geen bulten op zien lopen hoor! Paul kan zó overdrijven..... We verlaten Santiago en maken nog even een tocht in de omgeving voordat we weer richting camping gaan. Het weer is enigszins omgeslagen en het dreigt elk moment te gaan regenen. We staan hier aan de overkant van de rivier en in de verte zien we onze caravan staan. Deze kleine baai ligt totaal niet in de buurt van een dorp of zoiets, maar ligt vol met vissersbootjes en overal staan vissershutjes. We zien soortgelijke scheppen waar 's ochtends de vrouwen de schelpen uit het zand schraapten.We sluiten de dag in stijl af en vinden een leuk restaurant in Vilagarcia de Arousa. Dirk kijkt verheerlijkt richting de geweldige wijnen die staan uitgestald. Het kijken wordt beloond met een heerlijke Rioja. Ik weet niet of ik op de foto al wat op had, maar ik kijk al behoorlijk wazig. Het kan ook zijn omdat ik net de slappe lach gehad had, vanwege het feit dat ik wel heel onbehoorlijk de serveerster te woord had gestaan door keihard "QUE?? tegen haar te zeggen toen ik niet verstond wat zij zei. We hadden het namelijk net over Fawlty Towers (hotel op stelten) de tv serie gehad. In deze serie zegt Manuel de ober dit altijd als hij zijn baas Basil (John Cleese) niet verstaat. Het schoot er daardoor uit voordat ik er erg in had. |
9 juli Ria Ulla - Vila Real
Wat zich gisteren al aankondigde is vandaag uitgekomen. Het is volkomen bewolkt en donkere wolken pakken zich samen aan de overkant van de ria. Het ziet er niet goed uit en de temperatuur is drastisch gedaald. We horen via de wereldomroep dat het noordwesten van Spanje de komende dagen slecht weer te wachten staat en dat het niet echt zomer is daar.Terwijl de één de tijd dood met huishoudelijke klusjes en de ander met een spelletje op de laptop, overleggen we wat we gaan doen. Binnen het kwartier besluiten we om de boel op te breken en weer richting Portugal te gaan. Een kwartier later gaan wij op weg, terwijl Dirk en Ingrid de vouwwagen inpakken. Zij zullen ons onderweg wel inhalen. Inmiddels is het gaan regenen. Onderweg naar Portugal wordt het weer er niet beter op. Bij dit benzinestation tanken we en drinken een bakje koffie. Een kwartier later zijn Ingrid en Dirk er al. Als we later weer doorrijden en in Portugal een bergpas overrijden zien we amper de streep nog voor ons. Ik ben blij dat ik op de top ben, maar dat slaat ook weer om als er een lange natte afdaling volgt, die met de combinatie die we rijden niet helemaal zonder risico's is. De regen blijft werkelijk met bakken de hemel uitkomen en de weg is spiegelglad. We komen gelukkig zonder brokken beneden aan. Ingrid en Dirk hebben ternauwernood met een noodstop nog een ongeluk, dat net voor hen was gebeurd, kunnen ontwijken en kwamen met de schrik vrij. Ook zij zijn goed aangekomen. In Vila Real zijn de buien net voorbij als wij arriveren op Camping Parque de Campismo Municipal, dus we kunnen droog de boel opzetten. Later op de avond gaat het weer regenen en we krijgen een beetje spijt dat we zo ver gereden hebben om de regen te ontlopen, maar bij de receptie verzekeren ze ons dat het morgen weer prachtig weer zal zijn. 's Avonds gaan we uit eten in een simpel restaurant. In Portugal vind je behoorlijk veel restaurants die lijken op een soort snackbar of kantine als je dit zo zou willen noemen. Feitelijk kan je er niet van op aan hoe de kaart vervolgens uitpakt. Bij het ene restaurant dat er werkelijk als een kantine uitziet kan je prima eten, terwijl een ander wat beter oogt werkelijk snackbar food te bieden heeft. Onder de laatste categorie valt het restaurant dat we die avond hadden uitgezocht. Eigenlijk was het het eerste restaurant dat we tegen kwamen en we waren moe en het regende nog steeds, dus wat doe je dan? Maar we hebben ontzettend gelachen en in tijden heb ik niet zo'n slappe lach gehad. Het begon allemaal met een Baba Caramela toetje, dat Dirk als enige had uitgezocht. Na het van de rand te hebben losgesneden gaat Dirk het toetje vol goede moed te lijf en maakte al etende de opmerking dat de eigenaar vast blij was dat ie eindelijk van dat toetje verlost was na zo'n lange tijd in de koelkast te hebben gestaan en schiet vervolgens in de slappe lach. |
10 juli Dagtocht Douro
We besluiten vandaag afzonderlijk een dagtocht te gaan maken. Achteraf blijkt dat Dirk en Ingrid nagenoeg dezelfde route gereden hebben. Dit gedeelte van het dal van de Douro is het gedeelte waar het gros van de druiven vandaan komt waarvan de port gemaakt wordt. Onvoorstelbare hoeveelheden wijngaarden passeren we en zien we, waar we ook kijken. Dan weer gaan we steil omhoog en zien we de Douro in de diepte of tussen de bergen door en dan weer rijden we langs de oevers en kijken we tegen de wijngaarden omhoog. We rijden van Vila Real naar Peso da Régua, vanaf daar gaan we de Douro stroomopwaarts volgen richting de Spaanse grens.Om de Douro toch bevaarbaar te houden zijn er op verschillende plaatsen in het bovenstroomgebied van de rivier dammen geplaatst. Overal zie je de bekende reclameborden van porthuizen in het landschap. Aan de noordzijde van de rivier loopt vanaf Porto een enkelzijdig spoortje. Om de afvoer van de wijnproducten sneller naar Porto te krijgen dan over water, is deze spoorlijn destijds aangelegd. Tegenwoordig wordt deze lijn hoofdzakelijk gebruikt voor dagtochten vanuit Porto. Door allerlei tunneltjes en bruggen leidt dit spoortje stroomopwaarts. Als je de Douro naar het noorden verlaat kom je over de Serra de Padrela een soort hoogvlakte en overgangsgebied. Daar zagen we dit aftappen van hars. In Griekenland wordt dit nog steeds gedaan om de zogenaamde harssmaak in de wijn te krijgen (Retsina), maar hier wordt het mogelijk gedaan om de vaten te dichten. Een totaal ander gebied dan het Dourodal, maar na een paar uur door de wijngaarden te hebben gereden is dit ook een schitterend gebied. We besluiten de dag bij een restaurant even buiten Vila Real. De eigenaresse spreekt vloeiend Frans en kan ons uitstekend de kaart uitleggen, die alleen maar in het Portugees is. Tevens raadt zij ons wat gerechten aan, die we dan ook nemen.Typische gerechten uit de streek. De pens slaan we echter over. Blijkbaar is pens in de zuidelijke landen een lekkernij. In Braga zat het als een ingrediënt in mijn hoofdgerecht en ik ging zowat over mijn nek. Alleen in Italië hebben wij het nooit op de kaart zien staan. Ook de toetjes kwamen uit de streek. Overigens is me opgevallen dat Portugezen dol zijn op zoetigheid en cakejes, die zelfs als ontbijt dienen |
11 juli Bisalhães
Vandaag weer een dagje rustig aan doen en een beetje keuvelen. Weer even tijd om de boel wat op te ruimen en schoon te maken. De vouwwagen was aan de voorkant lichtelijk uitgescheurd na vele jaren van intensief gebruik. Precies bij de slaaptent kon een hoop kou en eventueel regen naar binnen, dus hoog tijd voor naald en draad. Dirk zit hier op zijn knieën achter het tentdoek en geeft de naald steeds aan Ingrid aan. Ook het dekzeil heeft zijn langste tijd gehad en werd weer zo goed en kwaad als het kon gerepareerd. Tevens werden de hoeken verstevigd met ducktape. We gaan voor een kort tripje naar het plaatsje Bisalhães ongeveer 5km van Vila Real. Dit plaatsje staat bekend om zijn zwarte aardewerk. In Real zelf zag je wel stalletjes, maar leuker zou zijn om naar het plaatsje te gaan waar dit aardewerk vervaardigd wordt. Bisalhães is nog het enige plaatsje in Portugal waar dit aardewerk nog op ambachtelijke wijze gemaakt wordt.Ik had zelf geen idee hoe dit aardewerk gemaakt werd en het verbaasde me eigenlijk dat het gewoon gele klei was voordat het eindresultaat op de plank komt. Een eenvoudige draaitafel op kniehoogte en wat mesjes waren het enige werktuigen die deze pottenbakker gebruikte. Het eindproduct geeft nog af maar dat verdwijnt na het afwassen vanzelf verzekerde deze man ons. Op de vraag hoe hij nu eigenlijk zijn producten afbakte en of hij ons de oven wilde laten zien werden we vol trots meegesleurd door het dorpje. Zijn pottenbakkerij lag aan de andere kant van het dorp en dus ook van zijn werkplaats. We liepen door kleine straatjes waar de kippen nog rondscharrelden en waar het riool nog zijn vrije loop had. Desondanks zag het dorpje er verzorgd uit. Achter zijn andere huis lag deze werkplaats. Grote stenen die hij in de groeve haalde werden stapsgewijs kapotgeslagen tot steeds fijner gruis.Tenslotte werd het in deze grote vijzel zeer fijn gestampt totdat hij het met water aan kon lengen voor het gewenste eindresultaat, de klei. Die hij vervolgens weer naar de andere kant van het dorp moest brengen. Een gat in de grond wordt met hout gevuld. Daarop gaan in deze oven ongeveer 1000 stuks gemaakte potten en andere gemaakte voorwerpen. Daarna gaan de golfplaten erover om tenslotte met zand en weer hout/stro afgedekt te worden. En dan gaat de fik erin voor een paar dagen smeulen. Zo krijg je dus doorbakken aardewerk geheel doordrongen van houtskool. Net buiten het dorp zagen we deze oven. We waren er langs gereden zonder dat we hadden herkend als zijnde een oven. Na de uitleg was het natuurlijk een eitje. 's Avonds zijn we ter afsluiting van onze korte vakantie samen in een chique restaurant gaan eten. Carienne had uit de gids een goed restaurant uitgezocht in Vila Real. Na diverse omzwervingen en vragen aan taxichauffeurs en een politieman vonden we het restaurant. De ingang was verscholen naast een grote garage. Het restaurant lag op de eerste verdieping. Het gastenboek vertelde ons dat er beroemde gasten van dit restaurant genoten hadden. We bleven er die avond de enige gasten en hebben allerlei streekgerechten uitgeprobeerd. Toen we na afloop in de auto stapten en wegreden, zagen we tot onze verbazing de straat waar de camping aan lag aan de overkant van het restaurant liggen. |
12 juli Vila Real - Bragança
Vandaag vertrekken we naar Bragança, vlakbij de grens met Spanje en we nemen 's ochtends afscheid van Ingrid en Dirk. Zij vertrekken richting Pamplona in Spanje. Het weer aan de noordkust van Spanje is nog steeds slecht, zoals het overal dit jaar in Europa slecht weer is. Tot nu toe hebben we het getroffen. Alhoewel het absoluut geen Portugees was hebben we het qua temperatuur goed gehad. Voor een trip als de onze was dit eigenlijk ideaal. Als het warmer was geweest was het misschien niet goed te doen geweest. Zeker niet als je wat stadjes wil bezoeken. Rond een uurtje of negen haakt Dirk de vouwwagen aan en 5 minuten later zwaaien we elkaar uit.Een half uurtje later als we zijn aangekleed gaan wij ook weer op pad en verkassen wederom een paar honderd kilometer. Het hek gaat de laatste keer voor ons open.Rond het middaguur waren we op de municipal van Bragança. Het stadje is vroeger een vestingstad geweest aan de grens met Spanje. Een muur rond het oude centrum en een kasteel herinnert nog aan oude tijden. Zodra we de caravan hebben neergezet worden we verwelkomd door de hond van de campismo inatel braganca. Volgens mij is het een blonde Hovawart. In ieder geval een enorm beest maar een ontzettende lobbes. Bij iedereen voelt hij zich blijkbaar direct op zijn gemak. De camping is op het tijdstip van onze aankomst nog vrij rustig, maar in de loop van de middag en volgende dag loopt hij aardig vol. Brangança is de eerste Portugese plaats als je vanuit Spanje Portugal in het noorden binnenkomt. Bovendien ligt deze camping op een redelijk doorgaande route. Het is een echte doorgangscamping naar het blijkt. Het eerste deel van de middag gebruiken we lekker om wat bij te kleuren. Het is hier beduidend warmer dan waar we vandaan komen. Natuurlijk kunnen we niet stil zitten en een paar uur later stappen we alweer in de auto voor een late middag rit.Ten noorden van de camping ligt een groot natuurpark "Parque de Montesinho" Op één van de foto's zie je zogenaamde pombals. Dirk en Ingrid hadden ze onderweg naar ons toe al gezien en vroegen zich af wat voor een soort gebouwtjes het waren. Het zijn zogenaamde duivenhuisjes overal verspreid over het land. Ze kunnen honderden duiven herbergen en worden gelokt met voer in het midden op een voedertafel. De mest die deze dieren produceren is zeer vruchtbaar en wordt in de landbouw gebruikt. We zien een paar roofvogels boven wat velden naar prooi jagen, maar voor de rest zien we bijna geen vogels. Een vogelaar vertelt me later dat er bijna geen roofvogels meer zijn in Portugal. Ze zijn bijna allemaal ten prooi gevallen aan jagers. In een ander dorpje werd de weg geblokkeerd door dit huisdier, dat aan zijn voorpoot stond vastgeboden. Deze streek, en net over de grens met Spanje, staat bekend om zijn huizen met van deze uitgebouwde balkonnetjes. Aan het begin van de avond doen we Bragança zelf aan, zoals je op onderstaande ansicht kan zien is de muur om de stad nog geheel intact en het kasteel staat er fier in het midden bij. |
13 juli dagtocht Spanje
Na onze rit vanuit Vila Real en door het natuurpark moesten we nodig tanken en omdat de benzine in Spanje goedkoper is dan in Portugal (73 om 89 eurocent per liter) zijn we even naar Spanje gereden. Echte Nederlanders niet waar? In Portugal zijn de benzineprijzen staatsprijzen op enkele pompen bij supermarkten na, die er vijf eurocent onder mogen zitten. We nemen de weg naar het noorden, de kortste weg naar de snelweg die naar Zamora leidt. Gelukkig dat we deze weg even nemen, want het blijkt dat het niet echt een verbindingsweg is die je even met de caravan neemt. Het blijkt een soort bergpas te zijn met steile hellingen en zeer scherpe bochten, die niet gemakkelijk te nemen zijn met een lange combinatie. 20km over de grens ligt het prachtige plaatsje Puebla de Sanabria. We willen hier eigenlijk wat rondlopen en wat drinken op een terras, maar het stadje is vergeven van de motorrijders, die ook de terrasjes bezetten. Nadat we getankt hebben rijden we nog een stukje verder, want een kilometer of acht verder ligt Lago de Sanabria, een mooi meer met naar het schijnt een mooie camping. Die willen wel even zien, mogelijk iets voor een volgende trip. Op weg daar naar toe worden we constant ingehaald door tientallen motoren. Op het moment dat we Quintana binnen komen het plaatsje waar het meer aan ligt zien we waarom er zoveel motoren op de weg zijn. Er is een motorweek en dat is blijkbaar zeer populair hier in Spanje. We staan in de file achter motoren. Het leken wel vliegen op een hoop stront. Overal motoren waar je keek. We zijn maar omgedraaid en weer richting Portugal gereden. We hebben nog even een stukje door het natuurpark gereden en het dorpje doorgereden waar het park zijn naam aan te danken had: Montesinho. Af en toe moet je hier nog even wachten voor overstekende koeien of voor geiten. Die worden hier overigens door herderinnen begeleid net zoals we op eerdere vakanties gezien hadden in voormalig Joegoslavië |
14 juli
Een dagje niets doen, lekker uitrusten voor de trip terug naar Frankrijk. Daadwerkelijk niets gedaan vandaag dan uitgeslapen en lekker inde zon gelegen. Dus ook niet veel foto's gemaakt. Voor het eerst van de vakantie heeft Carienne wat zelf gemaakt, mede omdat we geen zin hadden om ons om te kleden en uit eten te gaan. |
15 juli Bragança - Salies de Béarn (Fr)
Vandaag staan we vroeg op want we willen in één ruk naar Frankrijk rijden en dat is ruim 600km. Daarbij verliezen we ook weer een uur. Portugal heeft geen zomertijd waar we nu wel rekening mee houden. We nemen de andere weg naar Spanje een grote route nacional die oostwaarts gaat in de richting van Zamora. Tijdens de ochtendspits is deze weg, overigens ook een bergweg, behoorlijk druk met vrachtverkeer. Overigens hadden we vanaf Burgos naar de grens met Frankrijk het idee dat het landschap mooier was dan toen we in het begin van onze vakantie zuidwaarts richting Salamanca reden. Blijkbaar kijk je de andere kant op anders tegen het landschap aan. Nu was het veel minder saai. De wind die ons de hele vakantie niet in de steek had gelaten, was vandaag behoorlijk heftig, juist nu we zo'n lang stuk moesten afleggen. Bijna de hele reis hadden we hem op de kop en de auto moest er zwaar aan trekken. Daardoor werd de actieradius nog kleiner op een volle tank dan zonder wind. Na de grens met Frankrijk slaan we rechts af in de richting van Toulouse We stoppen op een camping ongeveer 50km van de grens in het plaatsje Salies de Béarn. Toen we de camping opdraaiden zagen we het bordje SVR (Sichting Vrij Recreëren) Het bleek een boerencamping te zijn met Nederlandse eigenaars, Domaine d'Esperbasque We waren de enigen met een caravan. Verder alleen maar jonge gezinnen met een tent of vouwwagen. De eigenaresse vertelde dat ze nog nooit zo'n slechte voorzomer gehad hadden met zoveel wind.De camping had geen kantine en we hadden geen zin na zo'n lange rit nog even naar het dorp te gaan om een restaurantje te zoeken, dus hebben we even snel een zakje voer opengetrokken. |
16 juli Salies de Béarn - St.Julien de Lampon
De volgende morgen gaan we vroeg op pad. Het regent. Bij Toulouse hangen dikke wolken, de Pyreneeën zijn niet te zien en als we richting Cahors rijden wordt het ook steeds donkerder. Bij Cahors zijn ze nog steeds druk bezig aan de A20. Dit is het laatste stukje autoroute dat nog ontbreekt op deze noord-zuid verbinding. Volgend jaar zal het wel helemaal klaar zijn. Net na Cahors besluiten we de eerste de beste afslag richting Sarlat-la-Canéda te nemen. Dat hadden we beter niet kunnen doen, want alhoewel de route binnendoor erg mooi is en we door mooie plaatsjes komen, komen we aan de verkeerde kant van Sarlat binnen. Nu moesten we helemaal terug om in St.Julien de Lampon uit te komen.De ingang van de camping municipal en het is inmiddels droog geworden, maar nog wel dreigend. Eduard, Lenie en Jorinde hebben nog geen goed weer gehad. Lenie had voor ons een plek gereserveerd direct naast hun plek De camping ligt direct aan de rivier de Dordogne. Vorig jaar hebben Marije en Don op de camping aan de overkant gestaan. Toen moesten ze binnen een ½ uur op last van de politie evacueren omdat het water zo snel omhoog kwam en dat was ook in juli! Ondanks het feit dat het nu ook nog geen best weer was geweest stond het water niet erg hoog. _Op onze camping wordt daarom sinds 2 jaar op de plekken direct aan het water niet meer gekampeerd en deze zijn nu ingericht als recreatievelden. |
17 juli Sarlat-la-Canéda
Vandaag is het voor het eerst sinds een paar weken schitterend weer en de voorspellingen zijn ook goed voor de komende dagen. Het is tijd om boodschappen te doen en we besluiten met zijn allen naar Sarlat te rijden. Het is daar vandaag markt. Sarlat is een schitterend stadje en als het mooi weer is zoals vandaag ziet alles er heel vrolijk uit. Een jaar of wat geleden zijn we ook in deze streek geweest en toen was het noodweer en doordat de huizen hier een wat grauwe steen hebben ziet het er bij zulk weer nog somberder uit. De markt is verspreid over het hele centrum en je loopt door de nauwste straatjes om op een andere plek te komen. Inmiddels is het vakantie seizoen begonnen en dat is hier duidelijk te zien. Af en toe kan je niet meer normaal lopen en dat is toch wel een nadeel van het hoogseizoen. Gelukkig hebben wij ook nog het grootste deel van het voorseizoen meegepakt en konden we in de meeste stadjes rustig rondlopen. 's Middags weer lekker terug en genoten van de zon. Kaya was weer niet uit het water te slaan en vermaakte zich met elke steen die je het water wierp. Eduard houdt de boel goed in de gaten en waagt zich voorlopig niet in het water. De zwembroek is ook nog in de kast gebleven en wordt voor latere tijden bewaard. Deze foto werd gemaakt om te het verschil in kleur te laten zien en om Eduard ervan te overtuigen, dat hij wat vaker zijn shirt en lange broek uit moest doen!!! En natuurlijk was het 's avonds weer tijd om te bbq-en met de verse producten van de markt van die ochtend. |
18 juli tochtje in de omgeving van de camping
De hele dag lekker geluierd aan het strand en tegen de avond op zoek naar een restaurant, maar eerst wat in de omgeving rond gereden. Zelfs de graven hier staan in een soort eigen "bloemenkas", heel raar om te zien De dorpjes liggen er in de avondzon rustig en vredig bij en het landschap is met de valschaduwen van de ondergaande zon prachtig Langs de route vinden we een leuk restaurant. De eigenaar is dit restaurant begonnen naast zijn winkeltje waar je allerlei producten uit de streek kunt kopen. Zijn maaltijden bereidt hij ook allemaal uit verse eigen gekweekte producten. Zelfs zijn wijn en bier had hij zelf gemaakt. Eduard pakt nog wat zonnestraaltjes en geniet van het uitzicht. Carienne ligt hier helemaal in een deuk als ze een man aan de andere tafel observeert en ziet hoe hij zijn eten naar binnen werkt en de manier waarop hij zijn eten kauwt. Ze heeft er zelfs stiekem een filmpje van gemaakt. Als ze Lenie erop attent maakt liggen beiden zowat onder de tafel. Het gaat om de man rechts achter me en aangezien ik die niet kan zien vermaak ik me blijkbaar omdat Carienne en Lenie in een deuk liggen. We hebben kostelijk gegeten en Eduard eet hier, behalve de heerlijke verse perzik, er bijna zijn vingers bij op! |
19 juli Dagje niets doen
Na zoveel gedaan te hebben de afgelopen weken is het heerlijk om ook even niets te doen. Tenslotte gaan we morgen op huis aan en moeten er weer de nodige kilometers afgelegd worden. Tijd dus om even wat bij te kleuren en de geest te ontspannen. De opmerkingen van gisteren hebben zichtbaar geholpen, de zwembroek is uit de kast gehaald en zowaar aangetrokken. Na enig getreuzel gaat Eddie zelfs het water in. Lenie bekijkt het allemaal en geniet ervan. |
20 juli St.Julien de Lampon - Péronne
Er is een tijd van komen en van gaan en dat laatste was aangebroken. Het zat er weer op. We maken ons op voor de terugreis naar huis. Van hieruit is het niet te doen in een dag dus zullen we nog een tussenstop ergens onderweg moeten maken. We zien wel hoever we komen vandaag. Ook de Vliertjes gaan verkassen. Zij willen ook een beetje rondtrekken en gaan richting Atlantische kust 's Avonds rond een uur of zes komen we aan op camping Port de Plaisance in Péronne. deze camping ligt direct aan de rivier La Somme Op het moment dat we de caravan neerzetten en ik de pootjes ga uitdraaien begint het werkelijk te gieten. We staan aan de rand van de camping en de stroom moet ik bij één van de vakantiehuisjes aftappen. Dit is werkelijk een doorgangscamping. Barstensvol en bijna allemaal Nederlanders op weg naar het zuiden. De volgende morgen als wij weggaan is de camping bijna helemaal weer leeg; iedereen is blijkbaar voor dag en dauw vertrokken. De streek is de graanschuur van Frankrijk en hier is gedurende de eerste wereldoorlog zwaar gevochten. In Péronne is een museum dat hieraan herinnerd. Voor de rest is Péronne zelf een grauwe stad. Aan de overkant van de camping op loopafstand is dit hotel/restaurant "Le Relais Picard" met werkelijk een voortreffelijke keuken met gerechten uit deze streek, de Picardie. (tegenwoordige een cataeringsbedrijf) De bediening door de eigenaresse is zeer vriendelijk Als ik me het goed kan herinneren nam Carienne een soort zalmmousse. Ik nam een heerlijke "salade gesier" (achter de link vind je een heerlijk recept). |
21 juli Péronne - Cothen
We hebben de hele dag in een gat in de wolken gereden lekker in de zon en vlak bij de grens met Nederland trok het helemaal dicht. We hielden het gelukkig droog. Het vertrouwde dorp was er gelukkig nog En daar zijn we weer veilig na ruim 8500 kilometer met een gemiddeld gebruik van 6,7 We hebben veel indrukken opgedaan en zo genoten van beide landen, dat we ongetwijfeld de komende jaren weer zulke tochten gaan maken. |